تشبیه موقعیتی که در آن به سر می بریم به وضعیت آب و هوا یکی از راه های کنترل و راهنمایی سلامت روحی مان می تواند باشد. ما وقتی که عصبانی هستیم یا افسردگی به سراغ مان می اید به جای اینکه به خودمان نهیب بزنیم که من عصبانیم یا من غمگینم می توانیم بگوییم عصبانیت آمده است یا غم سایه اش را افکنده است.
این اقرار آگاهانه از حالت احساساتی که در ما بوجود می ایند به وضعیت آب و هوا عین این است که ببینیم چطور هوا طوفانی می شود یا حتی شاهد شکل گیری یک روز آفتابی درخشان باشیم.
تشبیه وضعیت روحی و ذهنی مان به تغییرات جوی در درجه اول یادآور این واقعیت همیشگی است که خلق و خوی طبیعت مدام عوض می شود.
مسئله مهمی که باید با جان و دل آن را ملکه روح خود سازیم این است که احساست و عواطف قدرتمندی که مثل تگرگ و طوفان، همه وجود ما را فرا می گیرد گذرا هستند.
مشکلی که تربیت و فرهنگ اجتماعی برای انسان ایجاد کرده است این توقع غیرطبیعی است که باید مدام دنبال شادی و لذت و آرامش باشیم. مثل این توقع که طبیعت حتما و همیشه آفتابی و آرام باشد.
آب و هواهای مختلف دارای ارزش خوب یا بد نیستند. باد و باران و طوفان و آفتاب و برف همیشه به صورت دوره ای و موقت و گذرا، فقط وجود دارند.
شاید برای خودمان شگفت انگیز باشد اگر سعی کنیم به یاد بیاوریم آخرین باری که عصبانی شدیم چقدر طول کشید. یا زمانی که شدیدا غمگین بودیم چقدر کوتاه و گذرا بود.
این حقیقت که احساسات سیال و موقت و گذرا هستند را آنقدر تکرار کنیم تا بخشی از طراحی ذهن و منطق ما شود. درک این حقیقت آرام باعث می شود به دام منفی دیدن یا مثبت شمردن احساسات مان نیفتیم.
احساسات و عواطف ما به طور طبیعی به خاطر شرایط بیرونی و وضعیت جسمی و روحی ما مدام به وجود می آیند و بعد تغییر می کنند. رسیدن به این درک و تعادل به ما کمک می کند که از تغییرات جوی درون مان، نگران نشویم.
احساست با هر قدرتی که بروز کنند را در مدتی که هستند نظاره گر باشیم با این پیشبینی واقعی که با همه هیاهو و تلخی و یا شیرینی شان، ماندنی نخواهند بود.
اگر به این مرحله از تعادل و ثبات ذهن برسیم می توانیم پس از تمرینات مداوم به مرحله ایی برسیم که شاهد شکل گیری یک احساس، به اوج رسیدنش و فرودش باشیم بدون اینکه درون طوفانش غرق شویم. ما حتی می توانیم از تکرار دفعات آن یا حدت و شدتش نیز بکاهیم.